Πόλεμος εχει ξεσπάσει αναμεσα στους Ιερείς και την Χρυσή Αυγή με αφορμή τα γεγονότα στο Θέατρο χυτήριο και όχι μόνο..... Δείτε τι είπαν οι Ιεράρχες της εκκλησίας για την Χρυσή Αυγή.
.jpg)
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΔΙΑΜΗΝΥΕΙ ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Παρασκευή, 26 Οκτώβριος 2012 11:41 philenews.com
Η Εκκλησία δεν θέλει προστάτες διαμηνύει στη Χρυσή Αυγή ο Αρχιεπίσκοπος
Επισημαίνοντας ότι η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από προστάτες και σωτήρες, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος, καταδικάζει κάθε μορφή βίας και ρατσισμού, στρέφοντας τα πυρά του κατά της Χρυσής Αυγής.
Σύμφωνα με συνεργάτες του, ο Ιερώνυμος προτρέπει ιδιαίτερα τους νέους να μελετήσουν την ιστορία της Χρυσής Αυγής, τα ιδεολογικά της πιστεύω και τα σύμβολά της, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Επενδυτής».
«Η Χρυσή Αυγή και ο οποιοσδήποτε, αφού εκθέσει με σαφήνεια τις θέσεις του στο λαό, έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει την ψήφο του» λέει ο Αρχιεπίσκοπος.
Επισημαίνει, παράλληλα, ότι η Εκκλησία ως πνευματικός οργανισμός έχει απέραντο σεβασμό στο ανθρώπινο «πρόσωπο» έχει σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες και δεν επιτρέπει σε κανένα κόμμα, είτε αριστερό, είτε δεξιό, είτε ακροδεξιό, να αναλάβει τη στήριξή της.
Επισημαίνοντας ότι η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από προστάτες και σωτήρες, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος, καταδικάζει κάθε μορφή βίας και ρατσισμού, στρέφοντας τα πυρά του κατά της Χρυσής Αυγής.
Σύμφωνα με συνεργάτες του, ο Ιερώνυμος προτρέπει ιδιαίτερα τους νέους να μελετήσουν την ιστορία της Χρυσής Αυγής, τα ιδεολογικά της πιστεύω και τα σύμβολά της, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Επενδυτής».
«Η Χρυσή Αυγή και ο οποιοσδήποτε, αφού εκθέσει με σαφήνεια τις θέσεις του στο λαό, έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει την ψήφο του» λέει ο Αρχιεπίσκοπος.
Επισημαίνει, παράλληλα, ότι η Εκκλησία ως πνευματικός οργανισμός έχει απέραντο σεβασμό στο ανθρώπινο «πρόσωπο» έχει σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες και δεν επιτρέπει σε κανένα κόμμα, είτε αριστερό, είτε δεξιό, είτε ακροδεξιό, να αναλάβει τη στήριξή της.
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ:«ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ»
Ο Ρατσισμός δεν αποτελεί για την πατρίδα μας απλώς ένα από τα συμπτώματα μιας κοινωνίας σε κρίση και παρακμή. Αντίθετα, απειλεί ευθέως έναν από τους βασικούς παράγοντες που διατήρησαν το ελληνικό έθνος αλώβητο, παρά τις διαρκείς συμπληγάδες που του επεφύλαξε η ιστορία επί σειρά αιώνων.
Θεμελιώδης στάση του Ελληνισμού υπήρξε διαχρονικά η δυνατότητα να συνδιαλέγεται με το διαφορετικό, να προσλαμβάνει συστατικά που του ήταν χρήσιμα και να μπολιάζει με τον πολιτισμό και το ήθος τους λαούς που βρέθηκαν ακόμη και ως κατακτητές στο διάβα του, αναπληρώνοντας έτσι τόσο το αριθμητικό μειονέκτημα στο πεδίο της μάχης, όσο και την καλύτερη κοινωνική και διοικητική οργάνωση φίλων και αντιπάλων.
Αυτός ο επιλεκτικός διεθνισμός και όχι η ισοπεδωτική πολτοποίηση, που επιχειρείται σήμερα, έγινε η μήτρα μέσα στην οποίαν γονιμοποιήθηκε και καρποφόρησε ο καρπός της συνάντησης του Ελληνικού πολιτισμού με τον Χριστιανισμό. Η ανεκτικότητα και η συνδιαλλαγή με τον ξένο, ακόμη και η ίδια η δημοκρατία, αναβαθμίστηκαν όταν η χριστιανική διδασκαλία περί της απόλυτης αξίας του ανθρώπου ως εικόνας Θεού και πολίτη της αιωνιότητας απετέλεσε καίρια προσθήκη της ιστορίας του νεότερου ελληνικού πολιτισμού.
Η ιστορική αυτή επιλογή δεν μεταμόρφωσε βεβαίως την ελληνική κοινωνία σε κοινωνία αγγέλων. Τι ανθρώπινο άλλωστε δεν παλεύει καθημερινά με πάθη και συγκρούσεις Στον τόπο μας, όμως, ο ξένος, ακόμη και στην έσχατη εξαθλίωση, ούτε ως υπάνθρωπος χαρακτηρίστηκε, ούτε πογκρόμ και οργανωμένα εγκλήματα συντελέστηκαν στο όνομα της διατήρησης μιας φαντασιακής καθαρότητας αίματος ή πολιτισμού.
Αναμφίβολα, η κοινωνία μας αντιμετωπίζει εκρηκτικά προβλήματα. Αλλά και το Έθνος μας, εξαιτίας εγκληματικών πολιτικών στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, βρίσκεται στα πρόθυρα αλλοίωσης της εθνικής του συνοχής και ταυτότητας. Αυτό όμως που υποτίθεται πως υπερασπιζόμαστε με ενέργειες στηριγμένες μόνον στο θυμικό και μιμούμενοι πρακτικές άλλων κοινωνιών, κινδυνεύουμε να το προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι.
Όντως, η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση πρέπει να αντιμετωπιστεί εδώ και αμέσως. Ποιο το όφελος, όμως, εάν το ζήτημα αυτό διευθετηθεί με κάποιον τρόπο, αλλά η ποιότητα των αξιών και του ήθους μας ως ελληνικής κοινωνίας έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημία;
Χωρίς ψυχή και χωρίς πολιτισμό, που για αιώνες ημέρωσε στίφη και στίφη βαρβάρων, πώς θα διατηρήσουμε την ποιότητα των σχέσεων μεταξύ μας και με τους εκτός των τειχών μας και πώς θα έχουμε συνείδηση του ποιοτικότερου, που θέλουμε να διατηρήσουμε, αντιστεκόμενοι στη σύγχρονη βαρβαρότητα και στις έξωθεν επιβουλές;
Φοβάμαι πως οι αντιδράσεις μας, και στο θέμα αυτό, διαποτίζονται από το σαράκι που, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, μας κατέφαγε: την ευκολία. Διότι είναι εύκολο να ανακαλύψεις αποδιοπομπαίους τράγους, ιδίως μάλιστα όταν αποτελούν και εύκολους αντιπάλους, όπως ο κάθε λογής εξαθλιωμένος που βρέθηκε στον τόπο μας. Η ανάλυση όμως των αιτίων, η υπομονή, αλλά κυρίως η αυτοκριτική για την αδιαφορία μας, την παθητικότητά μας, αλλά και για την ανοχή, ενίοτε και τη συνενοχή μας σε χρόνιες πολιτικές στρεβλώσεις, αποτελούν επώδυνες διαδικασίες, από τι οποίες έχουμε προ πολλού πάρει τεράστιες αποστάσεις. Όσο όμως τις αναβάλλουμε, οι βάρβαρες πρακτικές θα ριζώνουν, μέχρι που θα μας δώσουν τον απόλυτα καταστροφικό καρπό: την ελληνική έκδοση του ρατσισμού. Όταν όμως φτάσουμε εκεί, καμία αντίσταση και καμία αντίδραση δεν θα έχει νόημα. Τίποτε πια δεν θα υπάρχει προς υπεράσπιση και διεκδίκηση. Θα έχει χαθεί η ψυχή μας.
Όσο για την Εκκλησία, αυτή η ψυχή, τόσο η ανθρώπινη όσο και η εθνική, αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντός της και το αντικείμενο της αγωνίας της. Γι' αυτό και είναι υποχρεωμένη να κρούει διαρκώς κώδωνα κινδύνου για το τι διακυβεύεται, κώδωνα επαγρύπνησης να μη χαθεί η συνέπεια με την ιστορική διαδρομή αυτού του λαού, κώδωνα αγωνίας όχι για το εάν θα διασωθεί μια ράτσα, αλλά για το πώς θα παραμείνει ζωντανό το όραμα μιας αληθινής αναγέννησης, πρώτα προσωπικής και κατόπιν κοινωνικής και εθνικής.
Είναι επόμενο πως η αναζήτηση μιας ισορροπίας εκ μέρους της Εκκλησίας προκαλεί βέλη κριτικής και χλευασμού ένθεν κακείθεν. Όσο όμως η διδασκαλία της προσφέρεται κρυστάλλινη και κατανοητή, κυρίως όμως όσο το παράδειγμα και το ήθος των μελών της συντονίζονται με το πνεύμα της, θα αποτελεί διαρκώς ένα μέτρο και μια πυξίδα, εν μέσω εποχών σύγχυσης και πλήρους αποπροσανατολισμού.
Θεμελιώδης στάση του Ελληνισμού υπήρξε διαχρονικά η δυνατότητα να συνδιαλέγεται με το διαφορετικό, να προσλαμβάνει συστατικά που του ήταν χρήσιμα και να μπολιάζει με τον πολιτισμό και το ήθος τους λαούς που βρέθηκαν ακόμη και ως κατακτητές στο διάβα του, αναπληρώνοντας έτσι τόσο το αριθμητικό μειονέκτημα στο πεδίο της μάχης, όσο και την καλύτερη κοινωνική και διοικητική οργάνωση φίλων και αντιπάλων.
Αυτός ο επιλεκτικός διεθνισμός και όχι η ισοπεδωτική πολτοποίηση, που επιχειρείται σήμερα, έγινε η μήτρα μέσα στην οποίαν γονιμοποιήθηκε και καρποφόρησε ο καρπός της συνάντησης του Ελληνικού πολιτισμού με τον Χριστιανισμό. Η ανεκτικότητα και η συνδιαλλαγή με τον ξένο, ακόμη και η ίδια η δημοκρατία, αναβαθμίστηκαν όταν η χριστιανική διδασκαλία περί της απόλυτης αξίας του ανθρώπου ως εικόνας Θεού και πολίτη της αιωνιότητας απετέλεσε καίρια προσθήκη της ιστορίας του νεότερου ελληνικού πολιτισμού.
Η ιστορική αυτή επιλογή δεν μεταμόρφωσε βεβαίως την ελληνική κοινωνία σε κοινωνία αγγέλων. Τι ανθρώπινο άλλωστε δεν παλεύει καθημερινά με πάθη και συγκρούσεις Στον τόπο μας, όμως, ο ξένος, ακόμη και στην έσχατη εξαθλίωση, ούτε ως υπάνθρωπος χαρακτηρίστηκε, ούτε πογκρόμ και οργανωμένα εγκλήματα συντελέστηκαν στο όνομα της διατήρησης μιας φαντασιακής καθαρότητας αίματος ή πολιτισμού.
Αναμφίβολα, η κοινωνία μας αντιμετωπίζει εκρηκτικά προβλήματα. Αλλά και το Έθνος μας, εξαιτίας εγκληματικών πολιτικών στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, βρίσκεται στα πρόθυρα αλλοίωσης της εθνικής του συνοχής και ταυτότητας. Αυτό όμως που υποτίθεται πως υπερασπιζόμαστε με ενέργειες στηριγμένες μόνον στο θυμικό και μιμούμενοι πρακτικές άλλων κοινωνιών, κινδυνεύουμε να το προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι.
Όντως, η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση πρέπει να αντιμετωπιστεί εδώ και αμέσως. Ποιο το όφελος, όμως, εάν το ζήτημα αυτό διευθετηθεί με κάποιον τρόπο, αλλά η ποιότητα των αξιών και του ήθους μας ως ελληνικής κοινωνίας έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημία;
Χωρίς ψυχή και χωρίς πολιτισμό, που για αιώνες ημέρωσε στίφη και στίφη βαρβάρων, πώς θα διατηρήσουμε την ποιότητα των σχέσεων μεταξύ μας και με τους εκτός των τειχών μας και πώς θα έχουμε συνείδηση του ποιοτικότερου, που θέλουμε να διατηρήσουμε, αντιστεκόμενοι στη σύγχρονη βαρβαρότητα και στις έξωθεν επιβουλές;
Φοβάμαι πως οι αντιδράσεις μας, και στο θέμα αυτό, διαποτίζονται από το σαράκι που, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, μας κατέφαγε: την ευκολία. Διότι είναι εύκολο να ανακαλύψεις αποδιοπομπαίους τράγους, ιδίως μάλιστα όταν αποτελούν και εύκολους αντιπάλους, όπως ο κάθε λογής εξαθλιωμένος που βρέθηκε στον τόπο μας. Η ανάλυση όμως των αιτίων, η υπομονή, αλλά κυρίως η αυτοκριτική για την αδιαφορία μας, την παθητικότητά μας, αλλά και για την ανοχή, ενίοτε και τη συνενοχή μας σε χρόνιες πολιτικές στρεβλώσεις, αποτελούν επώδυνες διαδικασίες, από τι οποίες έχουμε προ πολλού πάρει τεράστιες αποστάσεις. Όσο όμως τις αναβάλλουμε, οι βάρβαρες πρακτικές θα ριζώνουν, μέχρι που θα μας δώσουν τον απόλυτα καταστροφικό καρπό: την ελληνική έκδοση του ρατσισμού. Όταν όμως φτάσουμε εκεί, καμία αντίσταση και καμία αντίδραση δεν θα έχει νόημα. Τίποτε πια δεν θα υπάρχει προς υπεράσπιση και διεκδίκηση. Θα έχει χαθεί η ψυχή μας.
Όσο για την Εκκλησία, αυτή η ψυχή, τόσο η ανθρώπινη όσο και η εθνική, αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντός της και το αντικείμενο της αγωνίας της. Γι' αυτό και είναι υποχρεωμένη να κρούει διαρκώς κώδωνα κινδύνου για το τι διακυβεύεται, κώδωνα επαγρύπνησης να μη χαθεί η συνέπεια με την ιστορική διαδρομή αυτού του λαού, κώδωνα αγωνίας όχι για το εάν θα διασωθεί μια ράτσα, αλλά για το πώς θα παραμείνει ζωντανό το όραμα μιας αληθινής αναγέννησης, πρώτα προσωπικής και κατόπιν κοινωνικής και εθνικής.
Είναι επόμενο πως η αναζήτηση μιας ισορροπίας εκ μέρους της Εκκλησίας προκαλεί βέλη κριτικής και χλευασμού ένθεν κακείθεν. Όσο όμως η διδασκαλία της προσφέρεται κρυστάλλινη και κατανοητή, κυρίως όμως όσο το παράδειγμα και το ήθος των μελών της συντονίζονται με το πνεύμα της, θα αποτελεί διαρκώς ένα μέτρο και μια πυξίδα, εν μέσω εποχών σύγχυσης και πλήρους αποπροσανατολισμού.
O MΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΟ "ΘΗΡΙΟ" ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
"Πύρινη ρομφαία" υψώνει εναντίον των χρυσαυγιτών και των παραεκκλησιαστικών συμμάχων τους.
Λίγες ημέρες μετά την επίθεση που εξαπέλυσε ο Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος κατά της Χρυσής Αυγής, ένας ακόμη ιεράρχης της Εκκλησίας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την ανεξέλεγκτη δράση της Χρυσής Αυγής.
"Φαίνεται ότι στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας και της Εκκλησίας εκτρέφουμε ένα "θηρίο" που αργότερα, εάν δράσει ανεξέλεγκτα, "οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη", επισημαίνει ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος.
"Πότε οι αρχαιολάτρες και οι δωδεκαθεϊστές έγιναν ομολογητές και προασπιστές της πίστης του Χριστού; Πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν τη βία με τον Σταυρό;", διερωτάται ο ιεράρχης και καταδικάζει χωρίς περιστροφές τη δράση της Χρυσής Αυγής.
Σε συνέντευξη του στο Έθνος ο κ. Χρυσόστομος ασκεί αυστηρή κριτική στην "ακαραία πολιτικοθρησκευτική διαπλοκή" και στους "αυτόκλητους σωτήρες", οι οποίοι, όπως σημειώνει, "κινούνται από μία απίστευτη τυφλότητα ψυχοπαθολογικής απώλειας και επαφής με την πραγματικότητα"!
Ακολουθεί η συνέντευξη του Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου στον δημοσιογράφο κ. Πέτρο Τσώνη του Έθνους.
Σεβασμιότατε, τα τελευταία γεγονότα, με αφορμή το θεατρικό έργο "Corpus Christi", έφεραν στο προσκήνιο ένα φαινόμενο ιδεολογικής διαπλοκής μεταξύ παραθρησκευτικών oοργανώσεων και ακροδεξιών ομάδων, το οποίο θυμίζει άλλες εποχές και καταστάσεις. Θεωρείτε ότι είναι δυνατόν να υφίσταται ένα τέτοιο είδος διαπλοκής και μάλιστα να στηρίζεται και από εκκλησιαστικά πρόσωπα;
Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη αντίδραση στην υπόθεση "Χυτήριον" ήταν η μεγάλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί η ακραία αυτή πολιτικο-θρησκευτική διαπλοκή, η οποία φαίνεται ότι κυοφορείτο στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας από καιρό. Βρήκαν λοιπόν την "μεγάλη ευκαιρία" για να φανερώσουν το διπλό προσωπείο τους, το πολυεπίπεδο δηλαδή φαινόμενο του "συνδρόμου της Βαϊμάρης".
Χωρίς αμφιβολία το σύνδρομο αυτό δεν αποτελεί μία υγιή έκφραση μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία και πρέπει να μας απασχολήσει και να μας προβληματίσει όλους, γιατί η προβολή μιας φοβικής πραγματικότητας με τον μανδύα της θρησκευτικής υποκρισίας και του μιμητισμού της αντίδρασης μπορεί να αποβεί εις βάρος της κοινωνικής συνοχής.
Το σύνδρομο αυτό θα προκαλέσει και άλλα σημαντικότερα προβλήματα τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στην Εκκλησία, όταν μάλιστα πολλοί από τους εκφραστές τους κινούνται από μία απίστευτη τυφλότητα ψυχοπαθολογικής απώλειας και επαφής με την πραγματικότητα και συγχρόνως αλλοιώνουν το γεγονός της πίστης με μία θρησκοληπτική ιδεολογία, ενώ επιλέγουν τη βία για να επιβάλλουν την "εκκλησιαστικότητά" τους. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι επικροτούμε τη διακωμώδευση ή την απομύθευση του προσώπου του Χριστού, ούτε αποδεχόμεθα την έλλειψη σεβασμού στο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας και της θρησκευτικής συνειδήσεως, θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι όλα αυτά δεν διαφυλάσσονται ούτε με τη βία ούτε με τη λογοκρισία ούτε με την παρεμπόδιση ή με τον προπηλακισμό.
Ακόμη πιο πίσω από την πολιτικοθρησκευτική διαπλοκή κρύβεται ή και φανερώνεται ο "δωδεκαθεϊσμός". Πώς το φαινόμενο μπορεί να συνυπάρξει με τον Χριστιανισμό;
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό το πολιτικο-θρησκευτικό μόρφωμα δεν μπορεί να είναι ένα στιγμιαίο γεγονός ή μία έκφραση, αλλά εκτρέφετο καιρό και επένδυε σε κάθε είδους συντηρητισμό, προκειμένου να δώσει το στίγμα του και να εκφραστεί ο ρόλος του μέσα στην ελληνική κοινωνία, όταν και όπου οι εκφραστές του εμφανίζονταν ως αυτόκλητοι σωτήρες, αναλαμβάνοντες συγχρόνως εργολαβικά το έργο της σωτηρίας των "απολωλότων".
Ομως τίθεται το ερώτημα: Πότε οι αρχαιολάτρες και οι δωδεκαθεϊστές έγιναν ομολογητές και προασπιστές της πίστης του Χριστού; ΄Η πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν τη βία με τον Σταυρό και την πίστη με τη συνθηματική ιδεολογία; Φαίνεται ότι έχουμε πλέον περάσει από τον κοινωνικό ρατσισμό στον παραθρησκευτικό ιδεαλισμό.
Πιστεύετε ότι είναι φαινόμενο των καιρών εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ή μιας γενικότερης τάσης, η οποία υποδεικνύει ένα άλλο "πρόσωπο" κοινωνίας;
Η ίδια η Ιστορία των πολιτισμών και των λαών έχει αποδείξει ότι όπου υπάρχει κρίση, οικονομική και κοινωνική, η οποία συνεπάγεται και μία μειούμενη κοινωνική πρόνοια και κοινωνικές παροχές, εμφανίζονται ακραία φαινόμενα, τα οποία λειτουργούν μέσα στο κοινωνικό σύνολο αποπροσανατολιστικά, προβάλλοντας θέσεις και ιδεολογίες τέτοιες οι οποίες ικανοποιούν τα υφιστάμενα φοβικά σύνδρομα των ανθρώπων, και τα οποία μάλιστα επενδύονται με μανδύες φονταμενταλιστικών προσωπείων και συνδρόμων "εθνικής καθαρότητας", "νεοσυντηρητισμού" και "ρατσισμού", απορρίπτοντας καθετί που θεωρείται "καινούργιο" ή "προκλητικό", ενώ προβάλλουν και έναν τύπο ηθικιστικού λαϊκισμού.
Ολα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να αναπτύσσεται ένας τύπος ασφυκτικού "πατερναλισμού" σε ανθρώπους οι οποίοι αισθάνονται κοινωνικά ακέφαλοι και οικονομικά μετέωροι και ανασφαλείς. Σε μία τέτοιου είδους κοινωνική αναταραχή η αντίδραση έναντι εχθρών φαντασιακά κατασκευασμένων που απειλούν αδιάκριτα και ανυπόστατα τους πάντες (κοινωνία, εκκλησία, πίστη, πατρίδα κ.ά.) είναι ένα έργο που έχει πολλές φορές ανέβει στη σκηνή και το οποίο ενέχει πολλούς κινδύνους, γι' αυτό απαιτείται σύνεση, εγρήγορση και όχι εφησυχασμός. Φαίνεται ότι στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας και της Εκκλησίας εκτρέφουμε ένα "θηρίο" που αργότερα, εάν δράσει ανεξέλεγκτα, "οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη".
Πώς κατανοείτε ότι η Εκκλησία υποδεικνύει μία "εκκωφαντική σιωπή" στο συγκεκριμένο πολιτικο-θρησκευτικό φαινόμενο;
Η Εκκλησία καμία μορφή διαπλοκής δεν αποδέχεται ούτε στηρίζει κάποιο συγκεκριμένο μόρφωμα, γιατί τότε δεν θα είναι Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν κωφεύει σιωπώσα αλλά διδάσκει δημιουργία συνείδησης για συλλογικότητα, ενότητα και κοινωνίας, συμβάλλουσα έτσι στη νοηματοδότηση της ζωής και στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, στην αποτροπή του κοινωνικού διχασμού και της κοινωνικής διάσπασης, αλλά και στην ανάπτυξη της συνεργασίας όλων των κοινωνικών φορέων, γιατί πιστεύει ότι προέχει η πρόοδος και η ευημερία της ανθρώπινης κοινωνίας και όχι τα άκρα, η βία και η ιδεολογία. Οι μεμονωμένες φωνές δεν αποτελούν και την αποκλειστική έκφραση της συλλογικής ευθύνης της Εκκλησίας μας.
Λίγες ημέρες μετά την επίθεση που εξαπέλυσε ο Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος κατά της Χρυσής Αυγής, ένας ακόμη ιεράρχης της Εκκλησίας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την ανεξέλεγκτη δράση της Χρυσής Αυγής.
"Φαίνεται ότι στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας και της Εκκλησίας εκτρέφουμε ένα "θηρίο" που αργότερα, εάν δράσει ανεξέλεγκτα, "οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη", επισημαίνει ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος.
"Πότε οι αρχαιολάτρες και οι δωδεκαθεϊστές έγιναν ομολογητές και προασπιστές της πίστης του Χριστού; Πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν τη βία με τον Σταυρό;", διερωτάται ο ιεράρχης και καταδικάζει χωρίς περιστροφές τη δράση της Χρυσής Αυγής.
Σε συνέντευξη του στο Έθνος ο κ. Χρυσόστομος ασκεί αυστηρή κριτική στην "ακαραία πολιτικοθρησκευτική διαπλοκή" και στους "αυτόκλητους σωτήρες", οι οποίοι, όπως σημειώνει, "κινούνται από μία απίστευτη τυφλότητα ψυχοπαθολογικής απώλειας και επαφής με την πραγματικότητα"!
Ακολουθεί η συνέντευξη του Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου στον δημοσιογράφο κ. Πέτρο Τσώνη του Έθνους.
Σεβασμιότατε, τα τελευταία γεγονότα, με αφορμή το θεατρικό έργο "Corpus Christi", έφεραν στο προσκήνιο ένα φαινόμενο ιδεολογικής διαπλοκής μεταξύ παραθρησκευτικών oοργανώσεων και ακροδεξιών ομάδων, το οποίο θυμίζει άλλες εποχές και καταστάσεις. Θεωρείτε ότι είναι δυνατόν να υφίσταται ένα τέτοιο είδος διαπλοκής και μάλιστα να στηρίζεται και από εκκλησιαστικά πρόσωπα;
Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη αντίδραση στην υπόθεση "Χυτήριον" ήταν η μεγάλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί η ακραία αυτή πολιτικο-θρησκευτική διαπλοκή, η οποία φαίνεται ότι κυοφορείτο στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας από καιρό. Βρήκαν λοιπόν την "μεγάλη ευκαιρία" για να φανερώσουν το διπλό προσωπείο τους, το πολυεπίπεδο δηλαδή φαινόμενο του "συνδρόμου της Βαϊμάρης".
Χωρίς αμφιβολία το σύνδρομο αυτό δεν αποτελεί μία υγιή έκφραση μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία και πρέπει να μας απασχολήσει και να μας προβληματίσει όλους, γιατί η προβολή μιας φοβικής πραγματικότητας με τον μανδύα της θρησκευτικής υποκρισίας και του μιμητισμού της αντίδρασης μπορεί να αποβεί εις βάρος της κοινωνικής συνοχής.
Το σύνδρομο αυτό θα προκαλέσει και άλλα σημαντικότερα προβλήματα τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στην Εκκλησία, όταν μάλιστα πολλοί από τους εκφραστές τους κινούνται από μία απίστευτη τυφλότητα ψυχοπαθολογικής απώλειας και επαφής με την πραγματικότητα και συγχρόνως αλλοιώνουν το γεγονός της πίστης με μία θρησκοληπτική ιδεολογία, ενώ επιλέγουν τη βία για να επιβάλλουν την "εκκλησιαστικότητά" τους. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι επικροτούμε τη διακωμώδευση ή την απομύθευση του προσώπου του Χριστού, ούτε αποδεχόμεθα την έλλειψη σεβασμού στο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας και της θρησκευτικής συνειδήσεως, θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι όλα αυτά δεν διαφυλάσσονται ούτε με τη βία ούτε με τη λογοκρισία ούτε με την παρεμπόδιση ή με τον προπηλακισμό.
Ακόμη πιο πίσω από την πολιτικοθρησκευτική διαπλοκή κρύβεται ή και φανερώνεται ο "δωδεκαθεϊσμός". Πώς το φαινόμενο μπορεί να συνυπάρξει με τον Χριστιανισμό;
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό το πολιτικο-θρησκευτικό μόρφωμα δεν μπορεί να είναι ένα στιγμιαίο γεγονός ή μία έκφραση, αλλά εκτρέφετο καιρό και επένδυε σε κάθε είδους συντηρητισμό, προκειμένου να δώσει το στίγμα του και να εκφραστεί ο ρόλος του μέσα στην ελληνική κοινωνία, όταν και όπου οι εκφραστές του εμφανίζονταν ως αυτόκλητοι σωτήρες, αναλαμβάνοντες συγχρόνως εργολαβικά το έργο της σωτηρίας των "απολωλότων".
Ομως τίθεται το ερώτημα: Πότε οι αρχαιολάτρες και οι δωδεκαθεϊστές έγιναν ομολογητές και προασπιστές της πίστης του Χριστού; ΄Η πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν τη βία με τον Σταυρό και την πίστη με τη συνθηματική ιδεολογία; Φαίνεται ότι έχουμε πλέον περάσει από τον κοινωνικό ρατσισμό στον παραθρησκευτικό ιδεαλισμό.
Πιστεύετε ότι είναι φαινόμενο των καιρών εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ή μιας γενικότερης τάσης, η οποία υποδεικνύει ένα άλλο "πρόσωπο" κοινωνίας;
Η ίδια η Ιστορία των πολιτισμών και των λαών έχει αποδείξει ότι όπου υπάρχει κρίση, οικονομική και κοινωνική, η οποία συνεπάγεται και μία μειούμενη κοινωνική πρόνοια και κοινωνικές παροχές, εμφανίζονται ακραία φαινόμενα, τα οποία λειτουργούν μέσα στο κοινωνικό σύνολο αποπροσανατολιστικά, προβάλλοντας θέσεις και ιδεολογίες τέτοιες οι οποίες ικανοποιούν τα υφιστάμενα φοβικά σύνδρομα των ανθρώπων, και τα οποία μάλιστα επενδύονται με μανδύες φονταμενταλιστικών προσωπείων και συνδρόμων "εθνικής καθαρότητας", "νεοσυντηρητισμού" και "ρατσισμού", απορρίπτοντας καθετί που θεωρείται "καινούργιο" ή "προκλητικό", ενώ προβάλλουν και έναν τύπο ηθικιστικού λαϊκισμού.
Ολα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να αναπτύσσεται ένας τύπος ασφυκτικού "πατερναλισμού" σε ανθρώπους οι οποίοι αισθάνονται κοινωνικά ακέφαλοι και οικονομικά μετέωροι και ανασφαλείς. Σε μία τέτοιου είδους κοινωνική αναταραχή η αντίδραση έναντι εχθρών φαντασιακά κατασκευασμένων που απειλούν αδιάκριτα και ανυπόστατα τους πάντες (κοινωνία, εκκλησία, πίστη, πατρίδα κ.ά.) είναι ένα έργο που έχει πολλές φορές ανέβει στη σκηνή και το οποίο ενέχει πολλούς κινδύνους, γι' αυτό απαιτείται σύνεση, εγρήγορση και όχι εφησυχασμός. Φαίνεται ότι στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας και της Εκκλησίας εκτρέφουμε ένα "θηρίο" που αργότερα, εάν δράσει ανεξέλεγκτα, "οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη".
Πώς κατανοείτε ότι η Εκκλησία υποδεικνύει μία "εκκωφαντική σιωπή" στο συγκεκριμένο πολιτικο-θρησκευτικό φαινόμενο;
Η Εκκλησία καμία μορφή διαπλοκής δεν αποδέχεται ούτε στηρίζει κάποιο συγκεκριμένο μόρφωμα, γιατί τότε δεν θα είναι Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν κωφεύει σιωπώσα αλλά διδάσκει δημιουργία συνείδησης για συλλογικότητα, ενότητα και κοινωνίας, συμβάλλουσα έτσι στη νοηματοδότηση της ζωής και στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, στην αποτροπή του κοινωνικού διχασμού και της κοινωνικής διάσπασης, αλλά και στην ανάπτυξη της συνεργασίας όλων των κοινωνικών φορέων, γιατί πιστεύει ότι προέχει η πρόοδος και η ευημερία της ανθρώπινης κοινωνίας και όχι τα άκρα, η βία και η ιδεολογία. Οι μεμονωμένες φωνές δεν αποτελούν και την αποκλειστική έκφραση της συλλογικής ευθύνης της Εκκλησίας μας.
Δήλωση Μητροπολίτη Δωδώνης για ρατσιστικές επιθέσεις
«Όποιος συμπεριφέρεται ρατσιστικά και ξενοφοβικά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Ορθοδοξία. Και τούτο επειδή ακριβώς ισχύει απαρέγκλιτα ότι στον αδελφό μας τον ελάχιστο βλέπουμε την εικόνα του Θεού», δήλωσε ο μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος με αφορμή τις πρόσφατες ρατσιστικές επιθέσεις.
Παράλληλα ο κ. Χρυσόστομος στις δηλώσεις τονίζει με έμφαση ότι «διαχρονικά οι Έλληνες βρέθηκαν εκτός των συνόρων τους σε πολλές και διάφορες χώρες συχνά αλλόθρησκων όπου μάλιστα διέπρεψαν και όπου γεύονται -όχι χωρίς προβλήματα ενίοτε- τα αγαθά της ανεκτικότητας».
Εν τω μεταξύ, ο μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων κ. Αβρόσιος, αν και είχε κληθεί, δεν θα παραστεί στα εγκαίνια των γραφείων της Χρυσής Αυγής στο Αίγιο. Σύμφωνα με πληροφορίες της ΝΕΤ FM στα εγκαίνια θα παραστεί κληρικός της οικείας μητρόπολης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου